Ik weet nog dat mijn dochter altijd zei, mam ik vind je lief.
Dat kwam niet alleen omdat ze mij lief vond, haar woordenschat bleek achteraf niet voldoende.
Ze klaagde al anderhalf jaar over stampende geluiden in haar hoofd.
Ik vroeg haar, waar kan je dat mee vergelijken,?
Nou met dinosaurussen zei ze.
In die tijd was er een fascinatie en liefdesverhouding met dinosaurussen.
Waarbij het ene meisje poppen vroeg voor sinterklaas, wilde zij de T- rex.
Hahaha geweldig.
Na een aantal keer naar de dokter te zijn gegaan, werden we ook meerdere malen naar huis gestuurd.
Er was niets alleen wat verkouden zei de arts.
Tot ik werd aangesproken door haar juf, ze vind iedereen lief, niet dat daar iets mis mee is, nee ze was juist heel liefdevol.
Ze zei het omdat het belangrijk was voor haar ontwikkeling.
Je dochter is een bijzonder meisje zei ze, ze leefde met de kinderen mee, en was gevoelig.
En ze had een bijzondere band met dieren.
Vaak gaan ze op pad, buiten spelen op het schoolplein, en je dochter is dan te vinden bij de bloemetjes en de bijtjes.
Ik weet het zei ik.
Ik heb ook een speciaal huisdier, deze heeft ze meegenomen, een kikker, genaamd mister frog.
De connectie met mensen had ze niet echt, ze had haar dierenrijk. Ze leek ze te begrijpen.
Je dochter heeft een achterstand van anderhalf jaar, wat betreft haar spraak zei haar juf.
Daar stond ik dan, waarom heb ik dat niet echt opgemerkt?
Nu moest ik er werk van maken.
En dat deed ik.
Naar de arts en na aandringen werd ze nagekeken in het ziekenhuis.
Haar neusamandelen daar lag het aan.
In waar je vroeger makkelijk geopereerd werd, was dat verandert.
Het werd nog een heel traject, met een nare nasleep.
Na een maand of drie knapte ze langzamerhand op en ging ziender ogen vooruit.
Ook wat haar spraak betreft, in nog geen acht maanden was de achterstand van haar spraak ingehaald.
Ik miste wel haar dagelijkse uitspraak, mam ik vind je lief.
Op een dag was ik mij aan het voorbereiden, een lezing, deze ging over het leven in de spirituele wereld.
Thuis sprak ik erover, waarop mijn dochter reageerde, mama is er een dierenwereld daar?
Wat dan lieverd vroeg ik?
Nou ik mis mijn dinosaurussen in mijn hoofd, zijn ze nu in de spirituele wereld in een dinosaurussen wereld?
Ja dat zijn ze.
Hebben ze daar een eigen wereld?
Zoals ze dat vroeger hadden?
Nou zei ik, ze leven verder in waar ze gebleven waren.
Stel je voor een leeuw leeft in Afrika, in een gebied wat ze gewend zijn, dan komen ze daar ook als ze overlijden.
En dat is met de dinosaurussen net zo.
Kinderen stellen hele belangrijke vragen.
Ze zijn geïnteresseerd en nog heel intuïtief.
En sommigen leven in een droomwereld.
Zoals ze dat over mijn dochter ook zeiden.
De connectie met het dierenrijk was er al, zo zag ik dat.
Als wij daar later gaan wonen, kom ik ze dan tegen zei mijn dochter.
Wil je dat dan?
Nee dat hoeft niet echt, als ze het maar goed hebben in die wereld.
Ja dat hebben ze.
Oohh dat is fijn zei ze, en mam, ik vind je lief.