Hoop

Een telefoontje, daar begon het mee. Ik zat in de auto onderweg weg naar mijn praktijk. Een man aan de telefoon, hij viel meteen met de deur in huis, zou jij misschien een sessie thuis willen geven, hier. Ik, nou in principe geef ik geen sessies bij iemand thuis. (Dat doe ik in de regel niet in verband met de tijden van het heen en weer reizen.) Wij zouden het zeer op prijs stellen als je langs zou komen. Het moest wel vlug zei hij erachter aan. Oké zei ik. Wat is vlug? Nou als het kan deze week. Voordat ik het wist had ik toegezegd. Vraag me niet waarom. Iets in mij zei dat. Oohh zei hij erachter aan, het is niet voor mij, het is voor een vriendin. Nou werd het spannend, ook voor mij. Vriend belt om een afspraak in te plannen voor een vriendin. Er bekroop mij een gevoel, wat zou dat wezen, en vanwaar de haast? Dezelfde week reed ik naar het adres wat ik had doorgekregen, en onderweg stemde ik mij af. Een gevoel van angst en ziek zijn bekropen mij. Er is dus iets met ziekte, en tevens met angst. Daar aangekomen, deed een vrouw, wat achteraf haar zus was de deur open. Kom verder zei de zus, de dokter is wel aanwezig, wij gaan eerst wat drinken in de keuken. Ik zag de vrouw om wie het ging. Terminaal ziek, liggend op een bed in de huiskamer. Pppffff, dit had ik niet helemaal zien aankomen. Eerlijk gezegd sloeg de angst ook even om mijn hart. Wat moet ik hier zeggen en .....ooohh jeeh. Ik had nog nooit met een terminaal ziek persoon op deze wijze gewerkt. Het ging natuurlijk niet om mij, toch ik wilde het "goed" doen. Hoi, ik gaf haar een hand, ik ben Ilse. Ik wil niet over de dood praten zei ze gelijk tegen mij. Ik vroeg spirit om hulp, met de vraag, wat is er hier nodig. We gaan niet over de dood praten. We gaan het levend houden en het over het leven hebben,. Nu moest ik dat waar maken. Ik gaf het nu over aan spirit. Eerst begon ik over haar leven, de herinneringen. En ik kon het niet tegenhouden, haar broer was er voor haar. Ik wil je niet verontrusten, ik heb een jonge man bij mij staan, je broer. Hij begint over jullie weekend in Texel. De tranen vlogen over haar gezicht. Echt zei ze, is hij hier voor mij? Ik heb hem zo gemist, en ik heb mij altijd afgevraagd hoe het met hem zou gaan. Ja en het mooie is zei ik, hij is bij jullie ouders. Alles kwam tot leven, wauw hier gebeurde HET. Niet sprekende over haar eigen reis, die ze eerdaags ging maken, naar het voor haar onbekende. Nee, het ging hier over liefde, en het uitwisselen daarvan. Het gaf haar hoop. Ze sprak het niet uit, toch haar energie veranderde, van angst naar hoop. Bij het afscheid nemen van elkaar, zei ik de woorden, dit doe je niet alleen, je wordt gedragen, geliefd en verlicht. Dit was magisch, magistraal zelfs. Spirit hoorde haar roep en gaf aan haar wat nodig was. Hoop X Ilse

#shoppen #vers #natuurlijk #fruit